นโยบายกากกัมมันตรังสีแห่งชาติ

จาก การจัดการ กากกัมมันตรังสี เรื่องนโยบายกากฯ นั้น ดูเหมือนว่าจะน่าหัวร่อ แต่ในหัวอกของคนที่ทำงานเรื่องกากฯ เขาก็ต้องการความขัดเจน ในเรื่องทำนองนี้ อยู่เช่นกัน แม้ไม่ถึงกับจะเป็น นโยบาย แต่ก็ควรมีความชัดเจน ในประเด็นที่ว่า เราจะจัดการไปถึงไหน หรือ จุดมุ่งหมายของการจัดการกากฯ อยู่ตรงไหน

คงไม่ใช่ มีกากฯมาที ก็บำบัดที เหมือนเมื่อแรกเริ่มมีเครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์ เมื่อราวๆ ๕๐ ปีก่อนโน้น

ซึ่ง นี่เองคือความอึดอัดของคนทำงานกากฯ อึดอัดขนาดว่า มีเสียงเปรยมาให้ได้ยินตรงๆ จนคนได้ฟังก็ถึงขั้นต้อง ควบคุมอารมณ์ กันขนาดหนัก เพราะไม่เช่นนั้น ก็ไม่สามารถเป็น ข้าราชการที่ดี ได้ เสียงเปรยที่ว่าก็คือ

.....ท่านเอง ก็ไม่มีความเห็นชัดในเรื่องกากฯ ให้น้องๆได้ทราบแนวทาง ฯลฯ....

ก็ด้วยเหตุที่ว่า สมัยก่อน กากฯแทบไม่มีอะไรทำเป็นชิ้นเป็นอัน เลยหันไปจับงาน side line คืองานวิจัย แทน ซึ่งยังผลให้ ฅนกากฯจริงๆ แทบง่อยเพราะไม่มีงานเข้า

ก็แล ความอึดอัด มันได้สั่งสมมาเรื่อยๆ ผู้ที่เข้ามาใหม่ ก็มุ่งหวังในสิ่งที่ได้รับทราบมา โดยไม่เข้าใจถึงสาเหตุให้ถ่องแท้ ไม่เข้าใจถึงสภาวะของพลังงานนิวเคลียร์ของประเทศ อย่างแจ่มชัด ความต้องการนโยบายระดับชาติ ในเรื่องกากฯ จึงโพล่งขึ้น เมื่อคราว เปิดอก ในปี ๒๕๕๑

ผู้เขียน เข้าใจ แต่ก็ต้อง break ไว้ เพราะเท่าที่เป็นอยู่ ขนาดว่าไม่มีนโยบายที่ชัดเจน ประเทศไทย ก็แทบจะเป็นแหล่ง dump ของ ของเสียอยู่แล้ว หาก เกิดมี นโยบายแห่งชาติ เรื่องกากฯ โดยที่ นโยบายแห่งชาติ ในเรื่อง พลังงานนิวเคลียร์ ยังไม่ชัดเจน บ้านเรา ก็คงเป็นสวรรค์ ของ ประเทศอุตสาหกรรมนิวเคลียร์ ทั้งมวล

เราต้องการเพียง ให้ทราบ จุดหมายปลายทาง ของการจัดการกากกัมมันตรังสี เท่านั้น ซึ่ง จริงอยู่ แม้ในทางวิชาการ จะระบุไว้ชัดเจนว่า destination ของการจัดการกากฯ คือ disposal แต่ ผู้บริหาร ก็ควรแสดงท่าทีออกมาให้ทราบบ้าง ไม่เช่นนั้น ก็จะเป็นเหตุให้ การจัดการกากกัมมันตรังสี ดำเนินไป อย่างสลึมสลือ สะเปะสะปะ ไร้ทิศทาง ได้โดยง่าย ซึ่งนับว่าอันตรายอย่างยิ่ง

อันตรายตรงที่ว่า objective และ safety fundamental principles ต่างไม่ได้รับการเหลียวแล
อันตรายตรงที่ว่า ที่เป็นอยู่ แทบจะปรับบทบาทไปเป็นรับวิเคราะห์น้ำทิ้ง จากโรงงานอุตสาหกรรมไปแล้ว

นี่ต่างหาก ที่ต้องนำมาย้ำซ้ำไว้ ณ ที่นี้ อีกครั้งหนึ่ง เพื่อความชัดเจน