ได้พูดคุยกับ ท่าน ว. ณ. สุราษฎร์ธานี ในหลายเรื่องในประเด็น หลง นี้ อย่างเช่น น้ำ ที่ร่างกายของผู้คนต้องการ เพื่อให้ มีชีวิตรอด นั้น กลับไปเอาส่วนสำคัญที่สุดของทุกชีวิตนี้ ไปผลาญทิ้งเสีย เฉกเช่นกับ การนำน้ำมัน ที่สามารถนำไปแปลง เป็นสิ่งที่ก่อเกิดประโยชน์ กับชีวิตประจำวันนั้น มาเผาทิ้งซะเปล่าๆ ในอดีตที่ผ่านมา แม้กระทั่งทุกวันนี้ ก็ตามทีเถอะ
ก็ยังเผาน้ำมันทิ้งกันทุกวี่ทุกวันอย่างราวกับว่า มันเป็นสิ่งไร้ค่า
เผาน้ำมัน เพียงเพ่อเอามาเป็นเชื้อเพลิงขับเคลื่อนรถยนต์ รถยนต์ที่ ไม่ใช่ ปัจจัยสี่
ปัจจัยสี่ ทำให้ทุกชีวิตดำรงอยู่ได้
ร่างกาย หากขาดน้ำ อยู่ได้ไม่กี่วัน ตายแน่นอน
แต่ เราหลงกันไปรึเปล่า ที่เอาน้ำไปทำเชื้อเพลิงให้รถยนต์วิ่งนี่น่ะ แม้น้ำจะไม่หายไปไหน แต่ ทำไมไม่เอามาไว้ดื่มกิน เพื่อให้ชีวิตรอดกัน ฮึ
จากความรู้ที่ ไห ,HAII, นำมาเสนอเมื่อราวๆเดือน มิ.ย นี้ ทำให้ทราบว่า น้ำในประเทศเรา อยู่ในสภาวะ ดีกว่าประเทศข้างเคียง จนทำให้นักลงทุนทั้งหลาย ถึงกับย้ายฐานการผลิตเข้ามาประเทศเรา ก็จริงอยู่ แต่ ข้อมูลจาก ธนาคารน้ำ กลับทำให้เราวิตกกังวลขึ้นว่า น้ำ สำหรับดื่มกินใช้ นั้น มีอยู่ไม่มากเลย
สาเหตุ คงไม่ต้องให้บอกกันหรอก แทนที่จะปลูกต้นไม้ กลับตัดไม้ทิ้งจาก ดงพญาเย็น กลายเป็น ดงพญาไฟ นั่นแหละ
น้ำ ระเหยขึ้นไป มากขึ้นๆ ทุกปีๆ เราจะมานิ่งเฉยกันอยู่อีกหรือ
เอาอย่างนี้มั้ย พวกเราาพากัน ไม่ใช้ไฟฟ้ากันสัก ๑ ปี หลังจากปลูกไม้บ้าใบให้โตแล้ว พอให้ร่มเงาขึ้นมาในบ้านเราแล้ว
โลกก็ไม่ร้อนขึ้น ไม้ก็ได้ปลูก น้ำก็ไม่ระเหยขึ้นฟ้าในอัตราน่าเป็นห่วงอีกต่อไป
น่ะ เลิกใช้มันเถอะ ไฟฟ้าน่ะ ให้พวกพ่อค้า ผู้ประกอบการธุรกิจ อุตสาหกรรม เขาใช้กันไปเถอะ
การไฟฟ้า เขาก็ไม่ต้องเสียเงินค่าโฆษณา ทำอย่างไรถึงจะประหยัดค่าไฟฟ้า อีกต่อไป
กระแสไฟฟ้า ใช้กับสิ่งจำเป็น ก็เป็นประโยชน์
No comments:
Post a Comment