ณ วัดเทวะสุนทร (อีกครั้ง)

มีเหตุอะไรรึ ถึงได้เขียนถึงร้าน ณ กันนักหนา ก็นึกหาเหตุไม่ออก แต่มีเรื่องที่ยังไงก็ต้องเขียนขำ มาให้ได้อ่านกัน ยังไงก็ต้องเขียนถึง

อ้อ นึกออกแล้ว วันศุกร์แห่งชาติ ที่ไม่ต้องมีในวงเล็บองค์การมหาชน เหมือนบางหน่วยงานก็ได้ ใช่เลย เพราะวันวานนี้ ก็เป็นวันศุกร์สิ้นเดือนพอดีด้วย

ช่วงเลิกงานแล้ว ก็ได้พบกับเพื่อนๆ ที่พวกเขาพากันรีบกลับบ้าน ด้วยเหตุผลเดียวกันนี่แหละ ว่ารถจะติดมากด้วย เพราะคนทะลักหลั่งกันออกไปเที่ยวในวันสิ้นเดือน เข้าใจว่า คงไม่น่าจะจริงเสอไป เพราะหากยังมีอารมณ์เที่ยวกันในตอนนี้อยู่อีก ก็เหลือทนเหลือทาน กับ การไม่อีนังขังขอบ ในสถนการณ์ ของบ้านเมือง ดูว่าจะเอาแต่สนุกสนานถ่ายเดียว ไม่เข้าท่านัก

แต่ก็เอาเถอะ เหนด้วยน่ะว่า ต้องรีบกลับ เพราะรถติดอันมาจากฝนอาจจะตก ก็เท่านั้นเอง

ก่อนกลับก็ถามอุราว่ามื้อเย็นนี้ จะกินอะไรดี มันก็บอกว่า เอาข้าวผัดฮับพ่อ ก็นึกในใจว่า มันก็ฉลาดนี่หว่า รู้จัก divertimento เปลี่ยนรสชาติอาหารการกิน แต่ถ้าจะว่าไป มันก็คงเบื่อด้วย ถึงได้เปลี่ยนมาถึงขนาดนี้ จากพวกข้าวเหนียว มาเป็นข้าวผัดหมู

มะไฟ เองก็นึกคล้อยตามที่อุรามันเสนอมาเหมือนกัน เลยกะว่า จะสั่งข้าวผัดหมูสัก ๒ ชุด แล้วตามด้วยส้มตำไทย เอาแบบเผ็ดๆ ไม่หวาน จะเอามากินกับข้าวผัดหมู ที่มีแตงกวาฝานแว่น มะนาว น้ำปลาพริก เนี่ยแหละ สำหรับมื้อเย็น

อย่าดูหมิ่นข้าวผัดนา พี่พี่เพื่อนๆทั้งหลาย อิ่มท้องเลยละกัน อิ่มชนิดที่ว่า ถ้ามีอีก ก็กินอีกนั่นหละ และก็จริงดั่งว่าด้วย อุรา มันฟาดเรียบ รวมทั้งส่วนของ มะไฟ ที่ยังละเลียดกินไม่หมด มันก็มาขอเอาไป ก็ต้องให้มัน เด็กมันกำลังกินกำลังนอน

คิดได้แล้วก็เก็บข้าวของสวดมนต์ไหว้พระ พิมพ์นิ้วแล้วก็ออกไปที่ร้าน พบว่าแม่ค้าออกมายืนที่ทางเข้า ร้านรวงดูมืดครื้มไปหมด ก็ให้ตกใจอยู่ แต่เธอชิงบอกว่า ไฟฟ้าดับ รถมันเฉี่ยวสายไฟ... ฯลฯ

อย่าเถียง อย่าเถียง จำไว้ ให้รับทราบไว้เท่านั้น แล้วจะสบาย แม้ในใจสงสัยยังไง ก็อย่าเถียง ให้สงบเสงี่ยมไว้ก่อน แล้วจะอยู่ดีมีแฮง

บอกเธอไปว่า อุรามันจะกินข้าวผัด สำหรับผม เอาส้มตำไทยเผ็ดๆ ไม่หวานน่ะ แล้วก็เดินเข้าร้านไป ทั้งลูกค้า ทั้งแม่ค้า

ติ๋ว เธอมีเด็กรับใช้อยู่สองคน แต่ก่อนมี ๓ ไปไปมามา หายไป ๒ แล้วเพิ่มมาอีก ๑ เลยเหลือ ๒ คน ทั้ง ๒ คนไม่รู้ไปฝึกอบรมการบริการมาจากไหน ช่างเก่งยิ่งกว่าพวกเราซะอีก เพราะเธอจำได้แม่ยำว่า มะไฟ ชอบกินอะไร สั่งอะไรไปให้อุรา ... งวดนี้ก็เช่นกัน พอเห็นหน้า เธอก็ตรงรี่เข้ามา

จะเอาข้าวเหนียวกี่ห่อก้ะ

ไอ้ที่สงสาร ก็ตัวเองแหละ กลั้นหัวร่อแทบแย่ เกรงใจมันว่ามันจะเสียหน้า อุตสาห์จำได้ว่าลูกค้าชอบอะไร มาถามเข้า แต่ที่ทนไม่ได้ก็ยัยติ๋วนั่นแหละ โปรยยิ้มซะเต็มหน้า เลยบอกกับเด็กรับใช้, servers, ไปว่า

วันนี้กินข้าวผัดครับ

เธอทำหน้าแปลกๆ คงจะนึกต่อว่า มะไฟ ตามภาษาของเธอในใจ

ก็พอเดาออกได้ แหม เล่นมาตอบหักมุม ยังกะแกล้งกันยังงี้ ไม่บ่นก็แปลกไปล่ะ แต่ถ้าเธอจะบ่นออกมาจริงๆ ก็ฟังภาษาของเธอไม่ออกหรอก เธอพูดไทยไม่ชัดเท่าไรนัก

ถ้าว่ามีเพียงเรื่องนี้ คงไม่น่าเขียนขำ มาให้ได้อ่านกันนักหรอก เพราะวันนี้อยู่เวร มาเฝ้า สทน. ไว้อีกหนหนึ่ง ประเด๊ยวสถานการณ์ฉุกเฉินมันยาวออกไมอีก เลยต้องมาเฝ้า

ออกจากบ้านมา ก็ได้ขนมถ้วยฟู ๒ ถุง ขนมครก ให้อุรามัน มะไฟ แวะซื้อปาท่องโก๋มา ๓ ตัว แล้วก็ตรงมาทำงานเลย ตั้งแต่เช้า แม้ว่าจะอยู่เวรค่ำก็ตามทีเหอะ ถือโอกาสทำงานด้วย ทั้งวัน

กลางวัน นึกอยากกินลาบหมูกับข้าวเหนียว เลยแวะไปร้าน ณ เจ้าเก่าอีกตามเคย ก็เหมือนเดิม servers ตรงรี่เข้ามาถาม

เอาข้าวเหนียวไหมก้ะ
เอาเอา วันนี้เอา เมื่อวานไม่เอา วันนี้เอา
วันนี้เอา เอาเท่าไรก้ะ
สิ บ่ะ
เนื้อแดดเดียวมั้ยก้ะ
ม่ายม่ายๆ วันนี้จะกินลาบ เนื้อเส้นๆไม่เอา เอาเนื้อสับสับ

$#%@!!#*...FA~`-=0

ก็บอกแล้วว่าฟังพม่า ฟังญวน ไม่ออก จำมาเล่าได้เท่านี้ก็บุญโขแล้ว