พรหมลิขิต

ฅนเราเลือกเกิดได้หรือ

เรามักได้ยินบ่อยๆว่า คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เราเลือกทางเดินชีวิตเราเองได้ ซึ่งประโยคนี้มีขึ้นเพื่อกระตุ้นให้คนเราอย่างอมืองอเท้า ไม่ทำอะไรโดยมักยกเอาเหตุปัจจัยต่างๆ
นานามาเลี่ยง เช่นว่า ขาดทุนทรัพย์มั่งล่ะ ไม่มีเพื่อนมั่งล่ะ จิปาถะที่จะเป็นเหตุให้ ไม่ทำงาน ไม่ทำมาหากิน

ค่ำวันหนึ่ง บนเส้นทางจากอยุธยา สู่ กรุงเทพ ในรถมี ดุ้ก พรานแมวเหมียว, ปุ๊ พรานบุญเสริม, มะไฟ และ มะเฟือง พวกเรากลับจากการเสวนากัน ที่บ้านใหม่ ที่บ้านของก้อย ก้อย มหาราช เพราะเธออยู่อำเภอมหาราช ระหว่างนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ของ มะเฟือง พวกเราก็เบาเสียงสนทนาลง โดยมารยาท ซึ่งที่จริงแล้วเงี่ยหูฟัง
มะเฟือง เธอก็ฉลาดเล่าให้ฟังว่า สักครู่นี้ พูดกับหลาน ต้องคอยปลอบคอยเอาใจเขา ให้เขายิ้ม ให้เขามีความสุข ไม่กล้าบอกเขาว่า พ่อแม่เขา จะพาเขาไปถอนฟัน
มะไฟ ได้ยินแล้วสะดุ้ง พอๆกับ มะเฟือง ที่เธอเล่าไปสีหน้าก็ไม่เสบยเลย

นี่ถ้าเขารู้ว่าเขาจะไปถอนฟัน แล้วเขาจะยิ้มหัวร่อกับป้าได้หรือเปล่าน้อ
มันเจ็บน่ะพี่น่ะ ถอนฟันนี่ แม้จะฉีดยาชาก็เถอะ มะเฟือง เธอบ่นปนถามให้พวกเราฟัง
ครับ มะไฟ พูดได้แค่นี้จริงๆ
พ่อแม่เขาก็จำใจทำใจน่ะ ที่พาลูกไปเจ็บตัว
โธ่ มะเฟือง พอเถอะ มะไฟ ได้แต่ตัดบทไม่อยากให้เธอรำพึงรำพันมากไปกว่านี้ นายพรานสองคนที่นั่งเบาะหน้า ก็ได้แต่ผงกหัว

ทางเดินของหลาน มีให้เลือกไหม