ธรรมชาติ(1)

หลายวันก่อน นั่งเล่นในบริเวณ ลานนั่งพักผ่อน ในวัดไผ่ล้อม ที่เกาะเกร็ด แว้ปหนึ่งของความคิด รู้สึกว่า ทุกอณูในที่นั้น เต็มไปด้วยรูปนาม หากขยับเขยื่อนเคลื่อนไหวไม่ระวัง อาจจะเป็นเหตุให้ รูปนาม อื่นถึงกับแตก ดับ ไปได้

เลยทำให้แนบแน่นกับการแผ่เมตตาให้กับ ทุกรูป ทุกนาม ไม่จำกัด แลทำให้ตระหนักว่า ธรรมชาติ คือ ทะเล ของ รูปนาม

เช่นกัน หลายวันก่อน รายการทีวี รายการหนึ่ง นำภาพของดอกกระเจียว หมู่หิน มาเผยแพร่ และมีเด็กทารกน่ารักคนหนึ่ง ออกมาพูดเจื้อยแจ้วว่า ขอให้นักท่องเที่ยว เที่ยวแต่โดยดี อย่าเด็ดดอกไม้ ทุบหน่อหิน ให้เก็บไว้ให้คนอื่นได้ดูมั่ง ฯลฯ อะไรทำนองนี้

จากสองกรณี ทำให้ตระหนักดีว่า ในสังคมฅน หากอยากอยู่อย่างสงบ อยู่ให้สันติ ก็ให้รักษารูปนามไว้ ถนุถนอมไว้ อย่าเบียดเบียรกันเลย อย่าได้เป็นเหตุให้ รูปมันแตก นามมันดับไปเลย

สวยสดงดงาม น่ารัก ก็ให้พิจารณาว่า สักแต่เป็นเพียง นามรูป เท่านั้น อย่าได้เป็นเหตุให้รูปนามนั้นๆ เศร้าหมอง หรือ ถึงกับย่อยยับไปเลย

ดูภายนอก แล้วให้ย้อนกลับมาดูภายในบ้าง นะ

ขอบคุณ ไหมฟ้า ที่จัดหาทีวีมาให้จนได้ดู, ทารกหญิง คนนั้น ที่พูดให้ฟัง, เอก ริว พี่คำ ที่แนะนำให้รู้จักเกาะเกร็ด, พี่ผาด กับ น้ำหวาน อันเป็นจุดเริ่มต้นให้รู้จักกับ เอก ริว พี่คำ และหลายๆเรื่องถัดมา และที่สุดของที่สุด เจ้ากรรมนายเวร ที่เป็นเหตุให้ได้รับการผ่าตัด จนได้มานอนพักรักษาตัว จนได้รับข้อคิดจาก ทาริกา นางนั้น หากความดีใดใดจะพึงมี ก็ยกให้กับผู้ที่เอ่ยมานี้ด้วยเลย