ฝันที่เป็นจริง

ความจริงแล้ว แฟชั่น ก็คือความเพ้อฝัน ที่นำเสนอแล้วเตะใจผู้คน ก็นำมาใช้ในบางกลุ่ม ไม่มากมายอะไร
ความสำคัญคือ การนำเสนอความเพ้อฝันนั้น ให้เตะใจ เตะตาผู้คน และให้เกิดการนำมาใช้งานมากมาก ต่างหาก

นิวคลียร์ กับความโหดร้าย กับความตาย ดูจะเป็นของคู่กัน เพราะการนำเสนอต่างหาก

นิวเคลียร์กับการช่วยชีวิต กับงานวิจัยเพื่อประโยชน์ เป็นของคู่กันที่แท้ แต่ไม่ค่อยแพร่หลาย นี่คือความจริง

เราจะทำอย่างไร ให้คนเข้าใจถึงความจริง .... ดูจะเป็นเรื่องเพ้อฝัน เน้าะ

ในหมู่คนรุ่นนี้ พศ นี้ เขาคิดยังไงไม่ทราบ เอานิวเคลียร์มาเดินแฟชั่นโชว์

มะไฟ ขอยอมรับ ขอชมเชยด้วยใจจริง ถึงความคิดเห็นที่แหวกแนว ก้าวหน้าเช่นนี้ แม้ว่าการชมแฟชั่น จะบ่งบอกถึงอุปนิสัยของผู้คน ก็ตามเถอะ เพราะที่ไหนไหนก็หนีไม่พ้น

มะไฟ ขอชม ทั้งผู้จัด ทั้งผู้คิดไอเดียนี้ ทั้งน้องๆ (รู้สึกว่าจะ หลานๆซะมากกว่า) ที่มาทนเดินแฟชั่นท่านกลางแสงแดดแผดจ้า แม้ว่าจะมีดนตรี ๔ ชิ้นมาบรรเลงเพลงทำนอง ยิบซี่มูน หรือเพลง รัก ให้ฟังก็ตาม มันก็ร้อน แหละ

นึกได้ยังไงน่ะ แดดเปรี้ยงๆๆๆ พระอาทิตย์กลมดิ้กส่องสว่างโร่ไม่มีเมฆปิดบังเลยแม้แต่หน่อยหนึ่ง มาบรรเลงเพลง....

จันทร์....... กระจ่างฟ้า.......... นภา....ประดับ...ด้วยดาว....... เมฆ......ซ้วยยยยยยยราว ฯลฯ

แต่เอาเถอะ ในเมื่อมาปนเปกับงานเพ้อฝันเข้า มันก็ใยมิเท่ากับทำให้ ฝันนั้นเป็นจริง

และ ขอแสดงความยินดี กับผู้ที่ได้รับคำชมเชย กับผู้ที่ได้รับรางวัลทุกท่านด้วย ยินดีด้วย สำหรับงานเมื่อวานนี้ ๒๒ เม.ย ๒๕๕๓ อันเป็นวันครบรอบที่ ๔ ของการก่อตั้ง สทน. ขึ้นมา ขอให้รักษาความดีของท่านไว้ ประดุจเกลือรักษาความเค็ม