ลมหายใจแห่งเมตตาจิต

เมื่อมีสติระลึกถึงความตายได้ มันก็ทำให้เรารู้ว่า ความตาย คือ ลมหายใจขาด กายแตก วิญญานดับ ..ฯลฯ  ซึ่ง ๒ ประการแรกนั้น เป็นเหตุให้ได้คิดต่อไปอีกว่า  พึงรักษาลมหายใจเข้าไว้ให้ดี พึงรักษากายเอาไว้ให้ดี

อันใดที่เรียกว่า พึงรักษาลมหายใจ คือ หายใจเข้า ก็ให้รู้ว่า กำลังหายใจเข้า หายใจออกก็ให้รู้ว่าหายใจออก และหากว่ามันจะขาดก็ สมควร ต้องรู้

ระหว่างที่ระลึกรู้ไปกับลมหายใจเข้าออกนี้ พึงทราบว่า สิ่งอื่นๆนอกนั้น ล้วนแต่เป็น ภาระไร้แก่นสาร ไปแบกมันไว้ ไปเอามาแบกไว้ หรือปล่อยให้มันทับถมจิตใจเราอยู่ทำไม วางมันเสีย ไม่ดีกว่าหรือ จะได้อยู่กับ ลมหายใจ บริสุทธิ์ บริสุทธิ์

ระหว่างที่หายใจเข้า-ออกอยู่นี้ บริสุทธิ์บริสุทธิ์อยู่นี้ แผ่เมตตาไป น่าจะดี

๏นโม ตสฺส ภควโต

อรหโต

สมฺมา

สมฺพุทฺธสฺส นโมตสฺส ภควโต

อรหโต

สมฺมา

สมฺพุทฺธสฺส นโมตสฺส ภควโต

อรหโต สมฺมา

สมฺพุทฺธสฺส

๏สพฺเพ สตฺตา อเวรา

สพฺเพ สตฺตา อพยาปชฺฌา

สพฺเพ สตฺตา อนีฆา

สพฺเพ สตฺตา สุขี อตฺตานํ ปริหรนฺตุ ๚