วิบาก ผลแห่งกรรม

ดูมัน ดูมันทำ

เคยเล่นกับมัน ตั้งแต่มันนุ่งแพมเพิ้ส มันยังออกเสียง จักรยาน ว่า กั้กกะยาน บรรได ว่า บุนได มันเล่าให้ฟังว่า บ้านเก่ามันมีบุนไดโล่งๆ มันปีนสองมือ สองตีนขึ้นไป ต้กบุนไดลงมา ....

ยังกับว่ามันเก่งซะนักหนา อีตอนที่มันเล่าก็สามสี่ขวบเอง แล้วตอนที่มันว่ามันปีนน่ะ  คงคลานขึ้นไปซะละมั้ง  โธ่ ทารกเอ้ย

มันคิดอะไรของมันอยู่ ว่ะ ฮึ

มันเรียก ลุงตึ๋ง ว่า ลุงตุ๋ง เพราะมันห่อปากออกเสียงว่า ลุง แล้วแหกปากแยกออกเสียงว่า ตึ๋ง ไม่สะดวก ไหนไหนก็ ลุงแล้ว จาก ตึ๋ง ก็เป็น ตุ๋ง ซะ

ลุงตุ๋ง

วานนี้ มันมาเรียกชัดเจน .... ลุงตึ๋งๆ โซลสอบติด ม. ๑ แล้ว
ดีใจไปกับมัน ไม่เสียแรงที่เคยไป ตวาดสอน ภาษาอังกฤษให้มัน สอนเศษส่วนให้มัน สอน...

แล้วก็ลุ้น ให้มันติด ม๑. ที่โรงเรียนเดิม  แม้ว่าครึ่งปีให้หลังมานี้ จะไม่ได้ช่วยอะไรมันนัก  แต่ก็ อดดีใจด้วยไม่ได้  มันลุ้นข้ามห้องเรียนตั้ง ๒ ห้องเรียนกว่าๆ ห้องเรียนละ ห้าสิบคนกว่าๆ ถึงได้ติดโควต้าเด็กเรียนเก่ง เรียนดี ได้เข้าเรียนต่อ

ทำดี ย่อมได้ดีตอบสนอง อย่างน้อยๆ ก็ดีใจ ปลื้มใจไปกับหลานข้างบ้าน  ความสุข ความดีที่แม้แต่เงินทองก็ซื้อหาให้ไม่ได้ ต้อง รู้เอง เห็นเอง ด้วยตนเอง