ประวัติส่วนบุคคล

ความจริงแล้ว เป็นเรื่องที่คนนั้นๆ ต้องรักษาไว้ แต่ถ้าว่า เป็นเรื่องเกี่ยวกับการรักษาพยาบาล หรือที่เรียกว่า ไปโรงพยาบาลแล้วตรวจวินิจฉัยรักษาโรค นั่นแหละ ทุกครั้งหมอจะบันทึกไว้ และเก็บเป็น ประวัติการรักษาพยาบาล

ก็เข้าใจว่า โรงพยาบาลคงไม่เก็บไว้ชั่วนาตาปีตลอดไป

บุตรคนเล็ก เป็นโรคหอบหืด ชนิดที่นอนหอบอกกระเพื่อมยิ่งกว่าสูบลม จนต้องพาไปโรงพยาบาลกลางดึก ตอนนั้น หลังปี ๒๕๓๗ แล้ว เพราะอยู่คนเดียว เมียตายปี ๓๗ คนเล็ก ๔ ขวบตอนเมียตาย

แต่คนเล็กเข้าไปรักษา ไม่ใช่ปี ๓๗ แน่ๆ ทั้งลูกก็เรียนแค่ประถมเอง ประวัติการรักษาพยาบาลนับจากวันนั้นมา ก็น่าจะราวๆ ๑๗ ปี อย่างนานที่สุด

ทางโรงพยาบาลบอกว่า ประวัติหายหมดแล้ว

ที่เกิดเรื่องคือ ลูกขอผ่อนผันทางทหารว่าเป็นหอบ, และทุกวันนี้ ก็ยังเป็นอยู่ เจอฝุ่นมากมากก็นอนหอบตัวโยน, ทหารกลับบอกให้ไปเอาประวัติการรักษามา ทางโรงพยาบาล กลับบอกว่าไม่มีแล้วประวัติ

ก็ให้งงงกับเอกสารจริงๆ ความจริง ที่ยังจำได้คือคืนนั้นอุ้มลูกส่งโรงพยายบาลกลางดึกให้หมอ พยาบาลพ่นยา แล้วก็นอนพักกันเป็นนาน กว่าจะออกจากโรงพยาบาลมาได้

เวลาออก ตัวโตกลับไปพาตัวเล็กออกมาเอง ทั้งๆที่ตัวโตอายุก็ยังไม่พอรับผิดชอบอะไรได้ แต่ กลับพาน้องออกจากโรงพยาบาลได้ ที่จำได้ เพราะวันนั้นหัวเสียให้ ทั้งโรงพยาบาล กับ ลูกชาย หัวเสีย เพราะต้องลางานครึ่งวัน ไปพาลูกออกมา

หากรู้ว่าออกมาเองได้ง่ายๆอย่างนี้ ไม่ลำบากลางานหรอก นี่ต่างหาก เน้นให้จำ

แต่ เอาเถอะ ล่วงไปแล้ว
ที่ยังเป็นปัญหา คือเรื่องเกณฑ์ทหาร เพราะเขากำลังเรียนอยู่ด้วย ถ้าเสียเวลาเรียน ลำบากแน่

นายกปู ช่วยทีเหอะ